Aleks: O, już przerwa. Wreszcie mogę zjeść swoją kanapkę!

Kacper: Gdyby przerwa trwała tak długo jak lekcja, to……

Zosia: …lekcja trwałaby tak krótko jak przerwa. Ale masz pomysły, Kacper.

Bartek: Gdybyśmy mogli użyć swoich mocy, w szkole mielibyśmy same przerwy.

Julia: Ja bardzo lubię nasze lekcje w niemieckiej i polskiej szkole. Nie chciałabym mieć samych przerw.

Aleks: Bartku, gdybyś się bardzo skoncentrował, mógłbyś zatrzymać czas i Julka nie miałaby swoich lekcji, ha, ha, ha.

Zosia: Aleks, nie bądź taki złośliwy. Uważaj, bo gdyby Julka zaśpiewała, mógłbyś zapomnieć o całym świecie.

Julia: No właśnie. A gdyby Zosia umiała latać, zabrałaby cię daleko, daleko.

Aleks: To straszne, hi, hi, hi. A gdyby Kacper umiał szybko biegać, to dogoniłby Zosię i przyprowadziłby mnie do domu. Prawda, mój drogi przyjacielu?

Zosia: Gdybyś umiał dobrze gotować, mógłbyś z Kacprem do nas wrócić. Co myślisz, Julko? Dałybyśmy mu szansę?

Aleks: Przecież ja świetnie gotuję! Chciałbym nawet wziąć udział w programie kulinarnym dla dzieci.

Pan Twardowski: Wiecie, że marzenia się spełniają? Trzeba tylko bardzo tego pragnąć. Myślę, że Aleks może dostać się do tego popularnego programu kulinarnego, jeśli będzie robił wszystko, aby mu się udało.

Julka: A co ze mną, proszę pana? Czy mam szansę wziąć udział w konkursie piosenki dziecięcej?

Kacper: A czy ja i Zosia moglibyśmy zaprezentować publicznie nasz koziołkowy show?

Pan Twardowski: Dlaczego nie? Wszystko zależy od was. Chodźcie na lekcję, porozmawiamy o tym, jak osiągnąć sukces.

Aleks: No i co, Bartek? Nie zatrzymałeś czasu? Przerwa się skończyła. Ech!

0. Dzieci rozmawiają na przerwie. – To zdanie jest prawdziwe.

1. Aleks nie chce jeść swojej kanapki. – To zdanie nie jest prawdziwe.To zdanie jest prawdziwe.

2. Julia lubi lekcje w niemieckiej i polskiej szkole. – To zdanie nie jest prawdziwe.To zdanie jest prawdziwe.

3. Gdyby Bartek się skoncentrował, mógłby zatrzymać czas. – To zdanie nie jest prawdziwe.To zdanie jest prawdziwe.

4. Gdyby Zosia zaśpiewała, Aleks zapomniałby o całym świecie. – To zdanie nie jest prawdziwe.To zdanie jest prawdziwe.

5. Aleks uważa, że świetnie gotuje. – To zdanie nie jest prawdziwe.To zdanie jest prawdziwe.

6. Bartek chciałby wziąć udział w programie kulinarnym. – To zdanie nie jest prawdziwe.To zdanie jest prawdziwe.

7. Zosia i Kacper chcieliby zaprezentować swoje koziołkowe show. – To zdanie nie jest prawdziwe.To zdanie jest prawdziwe.

8. Pan Twardowski zaprasza dzieci na lekcję. – To zdanie nie jest prawdziwe.To zdanie jest prawdziwe.

9. Dzieci rozmawiają z nauczycielem, jak zatrzymać czas. – To zdanie nie jest prawdziwe.To zdanie jest prawdziwe.

10. Bartek nie zatrzymał czasu i przerwa się skończyła. – To zdanie nie jest prawdziwe.To zdanie jest prawdziwe.

Porozmawiaj z koleżankami/kolegami o swoich marzeniach. Zastanówcie się, co można zrobić, aby wasze marzenia się spełniły. Jak myślisz, o czym marzą dzieci w różnych krajach na świecie?

Zdania warunkowe nierealne
Zdania warunkowe nierealne wyrażają pragnienie, które w danej chwili nie może się spełnić lub w ogóle jest niemożliwe do zrealizowania.

W zdaniach warunkowych występuje wyraz gdyby, odmieniony przez osoby (gdybym, gdybyś, gdyby, gdybyśmy, gdybyście, gdyby), po którym występuje czasownik w 3. osobie czasu przeszłego, a w drugiej części zdania mamy czasownik w trybie warunkowym (z końcówką: bym, byś, by, byśmy, byście, by). W obu częściach zdania może występować inna osoba lub inne osoby, np.
Gdyby Aleks wygrał milion złotych, kupiłby wszystkie słodycze na świecie. (To znaczy, że Aleks wygrałby milion złotych i Aleks kupiłby wszystkie słodycze na świecie).
Gdyby Aleks wygrał milion złotych, jego rodzice byliby bardzo zadowoleni. (To znaczy, że Aleks wygrałby milion złotych, ale to jego rodzice byliby bardzo zadowoleni).